Από πότε γίναμε τόσο καθίκια;

Θα σας πω μια ιστορία που δεν θα πιστέψετε πως συμβαίνει το 2015 στον πλανήτη μας.

Ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο βάζει πάντα το κέρδος πάνω απ'τον άνθρωπο. Ας μην υποκρινόμαστε άλλο, ζούμε σ'ένα σύστημα που μετράει νούμερα, υπολογίζει κέρδη, ζυγίζει ζημιές κι εκτελεί το σχέδιο. Αν στο σχέδιο υπάρχουν νεκροί, βασανισμένοι, βιασμένοι, ψυχικά κατεστραμμένοι δεν έγινε και πολύ μεγάλο θέμα. Παράπλευρες απώλειες για να πετύχει το σχέδιο. Μόνο αυτό μετράει, το σχέδιο. 

Έτσι και στη Συρία, εφαρμόστηκε ένα φοβερά προμελετημένο σχέδιο από μια χούφτα ανθρώπων που ήθελαν δύναμη, χρήμα, εξουσία, επιρροή. Γιατί μάθαμε πως αυτά μετράνε στο καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο μεγαλώνουμε όλοι. Και για να τα πετύχεις αυτά πρέπει να έχεις σχέδιο.

Το σχέδιο είναι να βγει το σύστημα απ'την κρίση. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να λειτουργήσουν οι πιο κερδοφόρες και πιο ανήθικες βιομηχανίες (όπλων, διακίνησης ανθρώπων, κατασκευαστικές), να πεθάνουν κάποιοι άνθρωποι και να ανοίξει ο δρόμος για νέες αγορές. Όλα αυτά είναι δυνατόν να επιτευχθούν με μια κίνηση. Πόλεμος. 

Τα έχει πει χρόνια πριν ο Κάρολος:  

"Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν από αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις"

Στη Συρία αυτή τη στιγμή βγάζουν λεφτά οι βιομηχανίες όπλων. Βομβαρδιστικά, αυτοκίνητα, όπλα που παρέχονται στον ISIS από Αμερική για να σφάξουν ανθρώπους στο έδαφος της Συρίας με τις πλάτες της ΕΕ. Βρίσκεις ένα πρόσχημα και ξεκινάς τον πόλεμο. Συμβαίνει παντού, θα μπορούσε να συμβεί κι εδώ. 

Κάποιοι θα μείνουν και θα πολεμήσουν κάποιοι θα φύγουν. Αυτοί που θα φύγουν θα πρέπει να χρυσοπληρώσουν ανθρώπους που έχουν μια βάρκα και γνωριμίες για να μεταφέρουν αυτούς και την οικογένεια τους. Δεύτερο σημείο της ιστορίας που βγαίνει κέρδος.

Δεν θα φτάσουν όλοι στην Ευρώπη αφού στο δρόμο θα πρέπει να μη βυθιστούν απ'τα λιμενικά των ευρωπαϊκών χωρών, να γλυτώσουν από νάρκες, συρματοπλέγματα, δουλεμπόρους που εγκαταλείπουν τη βάρκα καθώς και την παγωμένη θάλασσα.

Όσοι φτάσουν στη στεριά θα έχουν να αντιμετωπίσουν καταστολή της αστυνομίας, ρατσιστικές επιθέσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης, πλιάτσικο απ'τους κατοίκους (στη Χίο προχτές κάποιοι κάτοικοι έκλεβαν τις φουσκωτές βάρκες πριν καλά καλά φτάσουν στη στεριά).
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες και η φρούρηση των ανθρώπων γίνεται από ιδιωτικές εταιρίες security. 

Τρίτο στάδιο που υπάρχει κέρδος.

Στη συνέχεια θα σπεύσουν πολιτικοί να παίξουν με την τραγωδία των ανθρώπων, προβαλλόμενοι είτε ως φιλεύσπλαχνοι που θέλουν να τους βοηθήσουν είτε ως ρήτορες μίσους που θέλουν να τους κατηγορήσουν για όλα τα άσχημα που συμβαίνουν.

Κάποιοι θα περάσουν με πολύ κόπο στις επόμενες χώρες όπου τους περιμένει πάλι αστυνομία, στρατός, στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Όσοι τελικά καταφέρουν να φτάσουν σε χώρες όπως Γερμανία, Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία θα αποτελέσουν πρώτης τάξεως φθηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα οι εταιρίες που θα προσλαμβάνουν πρόσφυγες πολέμου να γίνονται πιο ανταγωνιστικές αφού θα έχουν μειώσει το κόστος παραγωγής των προϊόντων τους, αφού θα τους πληρώνουν για ένα κομμάτι ψωμί. Εξάλλου, σε κάποιον που τα έχει χάσει όλα, μπορείς να του φερθείς όπως θες, σωστά; 

Τέταρτο σημείο που βγαίνει κέρδος

Ακόμα, όταν θα τελειώσει ο πόλεμος με τους επιτιθέμενους συνήθως να νικάνε, όλα θα έχουν γίνει Γης μαδιάμ. Ερειπωμένα κτήρια, διαλυμένα δίκτυα ύδρευσης κι ηλεκτρισμού, μπάζα παντού. Για να κατοικήσει κανείς σ'αυτές τις πόλεις θα πρέπει να τις ξαναχτίσει. Τότε είναι η στιγμή που μπαίνουν στο παιχνίδι οι κατασκευαστικές ξένων συμφερόντων και κλείνουν συμφωνίες.

Πέμπτο κερδοφόρο σημείο.

Κάπως έτσι ξεκινάς έναν πόλεμο απ'το πουθενά, δημιουργείς αμέτρητους νεκρούς, αφήνεις διαλυμένους ανθρώπους ψυχολογικά και σωματικά, τους φέρνεις στην χώρα σου να δουλέψουν σαν σκλάβοι κι όσους περισσεύουν τους πετάς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο τέλος ξαναχτίζεις τις πόλεις που κατέστρεψες με τις δικές σου κατασκευαστικές και μόλις έχεις υλοποιήσει ένα πολύ καλά καταρτισμένο και αποτελεσματικό σχέδιο. Συγχαρητήρια, απ'τα πιο καλοδουλεμένα κι έξυπνα σχέδια!

Αυτοί έχουν μετρήσει, έχουν ζυγίσει, έχουν σχεδιάσει. Εμείς γιατί είμαστε τόσο καθίκια και κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα; Πότε σταματήσαμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, επειδή έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία, άλλη εθνικότητα, άλλη κουλτούρα; Μη νομίζεις πως είσαι ασφαλής επειδή μένεις στην Ελλάδα ή πως "αυτά δεν γίνονται εδώ". Να θυμάσαι, μια αφορμή χρειάζεται.

Δες τι συμβαίνει δίπλα σου, στον άνθρωπο που τον πατάει ένας άλλος άνθρωπος. Αν μπορούσες θα το σταματούσες;

Κλείνω με μια απορία που τριγυρνάει στο κεφάλι μου όλες αυτές τις μέρες παρακολουθώντας όλα αυτά που γίνονται με τους πρόσφυγες: "Ειλικρινά, από πότε σαν άνθρωποι γίναμε τόσο καθίκια;"

ΥΓ: Στον αντίποδα όλης αυτής της λαίλαπας απανθρωπιάς και εκμετάλλευσης βρίσκονται οι αλληλέγγυοι, οι εξεγερμένοι, όσοι σπεύδουν να βοηθήσουν με κάθε μέσο τους πρόσφυγες που καταφθάνουν,όσοι παίρνουν ένα τουφέκι και πάνε να πολεμήσουν στο πλευρό τους, όσοι προσπαθούν να ρίξουν κόλλα στα γρανάζια της μηχανής που υλοποιεί το παραπάνω σχέδιο αποκαλύπτοντας, ενημερώνοντας και πολλοί άλλοι ακόμα. 

Ένα πολλαπλό έγκλημα συντελείται μπροστά στα μάτια μας, στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν υπήρχαν μόνο το 1940 του Χίτλερ , σκλαβιά δεν υπήρχε μόνο το 1780 στην Αμερική (σήμερα υπάρχουν 35.800.000 σύγχρονοι σκλάβοι στον κόσμο) και κάποιοι βγάζουν πολλά λεφτά απ'τον ανθρώπινο πόνο. Η ανοχή και η απάθεια συντηρεί αυτές τις νοσηρές καταστάσεις. Μόνο ένα πράγμα μπορεί να ανατρέψει ένα σχέδιο, ένας παράγοντας που δε μπορεί να μετρηθεί, να υπολογιστεί, να ζυγιστεί κι αυτό είναι οι άνθρωποι που ξυπνάνε και στέκονται στο πλευρό όσων υποφέρουν και φωνάζουν μαζί τους: " Φτάνει πια!"

ΥΓ1: 

Ο Κάρολος μας αφήνει με κάτι αισιόδοξο: "Τα όπλα που χρησιμοποίησε η αστική τάξη για να ανατρέψει τη φεουδαρχία στρέφονται τώρα ενάντια στην ίδια την αστική τάξη.

Ομως η αστική τάξη δε σφυρηλάτησε μονάχα τα όπλα που θα της φέρουν το θάνατο. Δημιούργησε και τους ανθρώπους που θα χειριστούν αυτά τα όπλα, τους σύγχρονους εργάτες, τους προλετάριους.

Στο βαθμό που αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, στον ίδιο βαθμό αναπτύσσεται και το προλεταριάτο, η τάξη των σύγχρονων εργατών που ζουν μονάχα τόσο όσο βρίσκουν δουλειά, και που βρίσκουν τόσο δουλειά όσο η δουλειά τους αυξάνει το κεφάλαιο. Αυτοί οι εργάτες που είναι αναγκασμένοι να πουλιούνται κομματάκι κομματάκι, είναι ένα εμπόρευμα όπως κάθε άλλο εμπορικό είδος, και γι' αυτό είναι εκτεθειμένοι σε όλες τις εναλλαγές του συναγωνισμού, σε όλες τις διακυμάνσεις της αγοράς». (Μαρξ - Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» σελ. 26-27).

Το αναπόφευκτο της νίκης του προλεταριάτου

Οι Μαρξ και Ενγκελς στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» υπογραμμίζουν επίσης: «Αντίθετα, ο σύγχρονος εργάτης, αντί ν' ανυψώνεται με την πρόοδο της βιομηχανίας, βυθίζεται όλο και πιο χαμηλά, πιο κάτω ακόμα κι από τις συνθήκες ζωής της ίδιας του της τάξης. Ο εργάτης πέφτει στην αθλιότητα και η μαζική αθλιότητα αυξάνει ακόμα πιο γρήγορα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Ετσι γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή αντί να τρέφεται η ίδια από αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δε συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία.

Ο ουσιαστικός όρος για την ύπαρξη και την κυριαρχία της αστικής τάξης είναι η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια ιδιωτών, ο σχηματισμός και η αύξηση του κεφαλαίου. Η προϋπόθεση του κεφαλαίου είναι η μισθωτή εργασία. Η μισθωτή εργασία στηρίζεται αποκλειστικά στο συναγωνισμό ανάμεσα στους ίδιους τους εργάτες. Η πρόοδος της βιομηχανίας, που η αστική τάξη είναι ο άβουλος και παθητικός της φορέας, βάζει στη θέση της απομόνωσης των εργατών μέσα από το συναγωνισμό την επαναστατική τους συνένωση μέσα από την οργάνωση. Ετσι, με την ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας αφαιρείται κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης το ίδιο το έδαφος που πάνω στη βάση του παράγει και ιδιοποιείται τα προϊόντα. Πριν από όλα, η αστική τάξη παράγει τους ίδιους τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευκτα» (Μαρξ - Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» σελ. 33-34)."

"Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη, 

τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή, 
δεν αντέχω της βολής τη σιγή. 
Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή, 
ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή, 
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει. 

Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω. 
Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω. 
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω, 
από τ' αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω. 
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο, 
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο. 

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς, 
λυτρώνω μάνες και γιους. 
Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι· 
και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι. 
Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη. 
Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.

Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία 
που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ'αφθονία, 
άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη, 
γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη 
να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα 
να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα 
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή. 
Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.

Σε καλό θα μου βγει κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου. 
Έχω μαζί μου, σ' αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου, 
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου, 
κάνω τ' αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου. 
Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη. 
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη 
και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή, 
ούτε σιωπή. 

Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη. 
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι 
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους 
ή τους πετάνε για πάντα μες στους πανέρημους τόπους. 
Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου 
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου. 
Σύξυλη η μπέσα μου μπροστά στη βρώμικη ιστορία, 
μύθος απέθαντος και ωμή αλληγορία.
Περιγελάστε με, δειλοί, ξεχάστε με, 
πλέξτε με φιτίλι και ανάψτε με· 
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί"